வளர்ச்சியின் விலை?

சுரங்கத் தொழிலாளர்களின் ‘குமாரா ரேஸ்கோர்ஸ்’ சுற்றுலா ஏறக்குறைய அனைத்து குடும்பங்களும் பங்கெடுக்கும் வைபவம். ‘ஸ்டில்வாட்டர் ரயில்நிலைய’த்தில் இருந்து அந்த 14 பெட்டிகள் கொண்ட ரயில் கிளம்புகையில் அநேகமாக மாவட்டத்திலுள்ள அனைத்து தொழிலாளர் குடும்பங்களும் அதில் ஆஜராகியிருப்பார்கள். அந்த நாள் ரயில் பயணம் செய்யும் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் தெரிந்தவர்களாகத்தான் இருப்பார்கள். சிறுபிள்ளைகளான நாங்கள் அனைவரும் சுற்றுலா நாளை, அது எப்போது வரும் என்று மிக்க ஆவலாக எதிர்பார்த்திருப்போம். பெண்கள் அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து ஊர்வம்பு பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். ஆண்கள் தனியே வேறொரு பெட்டியில் அமர்ந்து கொண்டு பியர் அருந்திக் கொண்டு....அவர்கள் ஒன்றாகச் சேர்ந்தால் வழக்கமாக எதைப் பேசுவார்களோ, அதைப் பேசிக்கொண்டிருப்பார்கள். பிள்ளைகள் தங்களது உற்சாகத்தை அடக்கமுடியாமல் ரயிலுக்குள் அங்குமிங்கும் ஓடிக் கொண்டிருப்பார்கள். எனக்கென்னவோ ஜன்னல் வழியாக வெளியே கடந்து மறையும் காட்சிகளைக் காணத்தான் பிடிக்கும்.

அந்த நாட்களில் ரயில் ஒரு பெரிய சைத்தான்...பிசாசு போல இருக்கும். நீராவியில் ஓடும் அந்த ரயில் குடியிருப்புகள் ஏதுமில்லாத நிலப்பரப்புகளினூடே கடந்து செல்லும். ரயில்பாதை கடற்கரையோரமாக நீண்டு கிடக்கும். கடற்பறவைகள் மீன்களுக்காக கடலினுள் வேகமாக கீழிறங்குவதைப் பார்ப்பது எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும், சில சமயம் அலைகளின் மேலாக துள்ளும் டால்பின்களும் தென்படும். பயணத்தில் இறுதியில் குமாரா ரேஸ்கோர்ஸ¤க்கு ஒரு பெரிய கூட்டமாக வந்து இறங்குவோம். புல்வெளியில் தட்டுத்தடுமாறி அங்குமிங்கும் ஓடி, கீழே விழுந்தும் நல்ல இடங்களைத் தேடுவோம். அனைவரும் ஒரு வழியாக ஆங்காங்கே ஒருவழியாக கூடியமர்வார்கள். விரைவிலேயே மற்ற நிகழ்ச்சிகள் ரம்பித்துவிடும்.

எப்போதும் முதலில் ‘சாக்கு ரேஸ்’தான் இருக்கும். முதலாவது வரும் அதிஷ்டசாலிக்கு ஏழு ஷில்லிங்ஸ் பரிசாக கிடைக்கும். நான் இரண்டு முறை வென்றிருக்கிறேன். வயதுவாரியாக எங்களை நிற்க வைத்து ஓட விடுவார்கள். அந்த சாக்குகள் வேறு பெரிதாக சில சமயம் எங்கள் நாடியைக் கூட மூடும் வண்ணம் இருக்கும். ரேஸ் நடத்துபவர் விசில் ஊதியதுதான் தாமதம், அந்த சாக்குக்குள் நாங்கள் முடிந்தமட்டும் இப்படியும் அப்படியும் முடிந்தமட்டும் துள்ளி துள்ளி தட்டுத் தடுமாறி ஓடுவோம்...

அடுத்தப் போட்டி ‘மூன்று கால் ரேஸ்’. பங்கு கொள்ளும் பிள்ளைகளானும் சரி, பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் பெற்றோர்களானாலும் சரி...இந்தப் போட்டிதான் அதிகம் பிடித்தது. இந்தப் போட்டியில் கலந்து கொள்வதற்கு எங்களுக்கு உருவத்தில் எங்களுக்கு சம அளவில் இருக்கும் கூட்டாளியைத் தேடிக் கொள்வோம். கூட்டாளிகள் இருவரும் அடுத்தடுத்து நின்று தங்கள் கால்கள் ஒன்றோடொன்றை சாக்ஸ் வைத்து இருக்கக் கட்டிக் கொள்ள வேண்டும். விசில் ஊதியவுடன் கூட்டாளிகள் இருவரும் தங்களது மூன்று கால்களில் ஓட வேண்டும். இந்தப் போட்டியில் வெற்றி பெறுவதன் ரகசியம், போட்டி ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னர் கொஞ்சம் பயிற்சி செய்து கொள்ளுதல். அதனால் இருவரும் ஒரே சீராக ஓட இலகுவாக இருக்கும். அடுத்த முக்கிய விஷயம், சிரித்து விடக்கூடாது. சிரிக்க ஆரம்பித்தால் அவ்வளவுதான் கீழே விழ வேண்டியதுதான்.

அதற்கடுத்தப் போட்டிக்கு முன்னதாக அனைவரும் தாகசாந்திக்கு கூடி விடுவார்கள். பொதுவாக ‘ஸ்நோ•ப்ளேக்’ ஐஸ்கிரீம் மற்றும் சோடா மாதிரி குளிர் பானங்கள் இருக்கும். உடனடியாக அடுத்த போட்டி தொடங்கி விடும். தள்ளுவண்டி ரேஸ். இதற்கு கொஞ்சம் கவனம் தேவை. அவரவர் சொந்த ரிஸ்க்கில்தான் கலந்து கொள்ள முடியும். கலந்து கொள்ளும் சிறுவர்கள் கொஞ்சம் திடகாத்திரமாக இருத்தல் நல்லது. பொதுவாக சிறுமிகள், அவர்களது உடை இந்தப் போட்டிக்கு அவ்வளவு பொருத்தமாக இருக்காதென்பதால் கலந்து கொள்வதில்லை. இந்தப் போட்டிக்கும் கூட்டாளி தேவை. ஒருவர் தரையில் கைகளால் ஊன்றிக் கொள்ள மற்றவர் அவரது கணுக்காலைப் பிடித்து தூக்கிக் கொண்டு தள்ளுவண்டியை தள்ளிச் செல்வது போல ஓட வேண்டும். முதல் பரிசாக பத்து ஷில்லிங் கிடைக்கும், இரண்டு பேருக்கும் சேர்த்துதான்...

அடுத்த போட்டி வேடிக்கையானது! நாங்களெல்லாம ஆளுக்கொரு ஸ்பூனில் அவித்த முட்டையை வைத்து கொண்டு வரிசையாக நிற்போம். பின்னர் அப்படியே ஓடுகளத்தை ஒரு முறை சுற்றி வர வேண்டும். முட்டையை ஸ்பூனில் இருந்து கீழே விழாமல் முதலில் வருபவருக்கு பரிசு. இன்னும் கூட நிறைய போட்டிகள் இருக்கும், முக்கியமாக ‘கம்-பூட்’ எறியும் போட்டி. இந்தப் போட்டியில் யார் வேண்டுமானாலும் கலந்து கொள்ளலாம். எங்கள் அம்மாக்கள் எல்லோரும் பூப்போட்ட •ப்ராக்குகள், முழுக்கை ஸ்வெட்டர், முத்து நெக்லஸ், ஹை ஹீல் ஷ¥க்கள், ஸ்டாக்கின்ஸ் சகிதம் போட்டிக்கு சம்பந்தமேயில்லாத விதவித உடைகளில் போட்டியில் கலந்து கொள்ள முன்வந்து, வரிசையில் நிற்பதே வேடிக்கையாக இருக்கும். ஆனால், அவர்களே நன்றாக எறிவார்கள். நானும் கூட சில சமயம் வென்றிருக்கிறேன். ஏனோ தெரியவில்லை, எனக்கு இந்தப் போட்டியில் நல்ல திறமையிருந்தது.

வேறு வேடிக்கை விளையாட்டுகளும் இருக்கும். கயிறு இழுத்தல், மரக்கட்டையை பிளத்தல்...இன்னும் சில, எல்லோருக்கும் ஏதாவது கிடைக்கும் வண்ணம். பொதுவாக அனைவருக்குமே சாக்கலேட் பார் பிற மிட்டாய்கள் என ஏதாவது பரிசு கிடைத்துவிடும். அந்தநாளின் ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியுமே எனக்கு மிக மிக முக்கியமானதாக இருக்கும்.

மதிய உணவு பிரமாதமாக இருக்கும். ஒவ்வொரு வீட்டிலிருந்தும் மற்றவர்களுக்கு போட்டியாக விதவிதமாக சமைத்து கொண்டு வருவார்கள். அம்மாவின் உணவு, சுத்தமான கசங்கலில்லாத வெள்ளை நிற மேசை விரிப்பு, தட்டு, கத்தி மற்றும் முள்கரண்டி என பாரம்பரியமான முறையில் இருக்கும். ரொட்டி, பழ கேக்குகள், ஸ்கான், பேஸ்டிஸ், ஸ்வாண்டிச்கள், ஊறுகாய், பலவகை இறைச்சி வகைகள், சாலட்கள்...பின்னர் நியூசிலாந்தின் வழக்கமான உணவாக எப்போதும் இருக்கும் சாஸேஜ்கள் மற்றும் அனைத்து வகை உணவுகளும் இருக்கும். சூடான தேநீருடன் இந்த உணவுகள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக காலியாகும். காப்பி அப்போதெல்லாம் வழக்கத்தில் இல்லை. ஆனால், ‘பெரியவர்களுக்கானது’ என்று கூறி எங்களுக்கு தேநீர் குடிக்க அனுமதியிருக்காது. சோடா பானங்கள்தான். எனது ஃபேவரிட் ராஸ்பரி சோடா!

எப்படித்தான் ஓடியது என்று தெரியாமலேயே அந்த நாள் வேகமாக கடந்து முடிந்துவிடும். மாலையில் ரயிலில் அனைவரும் ஏறிக்கொள்ள, காலையில் இருந்த உற்சாகம் இருக்காது. பிள்ளைகள் எல்லாம் உறங்கிப் போக காலையில் ரயிலில் இருந்த சத்தமும் இருக்காது. ஆண்கள் வழக்கமாக மதுமயக்கத்தில் கிடக்க பெண்கள் தங்களது ஊர்வம்புகளை விடாது நடத்துவார்கள். அடுத்த நாள் காலை எழும் போதுதான் நானும் வீடு வருமுன்னே உறங்கியிருப்பது தெரியும்...

கார்கள் வந்தபின்னர் இந்த சுற்றுலாக்கள் தொழிலாளர்களிடையே கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைந்து போனது. அப்போதெல்லாம் கார்கள் பலரால் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஆடம்பரப் பொருள். நாளாவட்டத்தில், கார்களில் விலையும் குறைந்தது. தொழிலாளர்களில் சம்பளமும் கூடிப்போக முக்கியமாக...முன்னேற்றத்தின் ஆதிக்கதில்...எங்கள் சுற்றுலாக்கள் இல்லாமலேயே போயிற்று. பொருளாதார முன்னேற்றத்திற்காக நாம் அளிக்கும் விலையா?

ஏன்...முன்னேற்றமென்பது இப்படித்தானிருக்குமா?