காதல் போயின்...

‘நத்திங் பட் பிளாக்ஸ்’ என்ற தனது வலைப்பதிவில், நண்பர் கார்த்திக்ராம்ஸ் ‘தேவதையை கண்டேன்’ என்ற தமிழ் திரைப்படத்தினைப் பற்றிய தனது கருத்தினைப் பதிகையில் கேள்வி ஒன்றினை நம் முன் வைக்கிறார்.

“படம் எழுப்பும் கேள்வி இதுதான், காதலித்து ஏமாற்றுவதை குறித்து ஏன் சட்டம் எதுவும் இல்லை, காதலை சட்டம் கட்டுபடுத்த முடியுமா? காதலித்து ஏமாற்றப்படுபவனுக்கு/ளுக்கு சட்டம் உதவ முடியுமா?”

வலைப்பதிவில் தங்களது எதிர்வினையை தெரிவித்தவர்கள், இதற்கெல்லாம் சட்டம் இயற்றப்பட வேண்டுமென்று கூறுவது அபத்தம் என்ற வகையில் விவாதத்தினை முடிவுக்கு கொண்டு வந்து விட்டாலும், பலருக்கு இவ்வித சந்தேகங்கள் சில சந்தர்ப்பங்களில் ஏற்பட நேரிடலாம் என்பது என் கணிப்பு. ஒரு பிரச்னைக்கான சட்ட ரீதியான தீர்வு இப்படித்தான் என்று எளிதில் தீர்மானித்து விட முடியாது. பிற்காலத்தில் நிகழக்கூடிய எல்லாவித சந்தர்ப்பங்களையும் அனுமானித்து இது இதற்கு இப்படித்தான் என்று சட்டம் வரைவது சாத்தியமல்லாத ஒன்று. எனவே ஒரு செயலினை, சட்டம் அளிக்கும் பரிகாரத்திற்குள் எவ்வாறு கொண்டு வருவது என்பதில்தான் ஒரு வழக்குஞரின் பணி ஆரம்பிக்கிறது.

சட்டத்தில், குற்றவியல் (criminal), உரிமையியல் (civil) என்று இரு பெரும் பிரிவுகள் இருப்பது அனைவரும் அறிந்ததே! குற்ற்வியல் நடவடிக்கைகள் அரசால் தொடரப்படுவது. இதன் முடிவில் குற்றவாளிக்கு தண்டனையே தவிர பாதிக்கப்பட்டவருக்கு பொதுவாக ஏதும் பலனில்லை. ஆனால் அனைவரும் அஞ்சுவது குற்றவியல் நடவடிக்கைகள் குறித்தே! ஏனெனில் வழக்கு எப்படியோ, புகார் பதியப்பட்டதும், குற்றம் சாட்டப்படுபவர் கைது செய்யப்படலாம்...அதன் பலனாக சமூக ரீதியிலான அவமானம்.

காதலில் ஏமாற்றுதல் எவ்வித சந்தர்ப்பங்களில் ஒரு குற்றமாக உருமாறக்கூடும்? பாலியல் பலாத்காரம் (rape) என்ற குற்றம் நாம் அறிந்தது. பொதுவாக ஒரு பெண்ணின் சம்மதமின்றி உடலுறவு கொள்ளும் ஆண் இந்த குற்றம் புரிந்தவராகிறார். ஆனால், பெண்ணின் சம்மதம் இருந்தாலும் சில செயல்கள் குற்றமாகும். உதாரணமாக, உடலுறுவில் ஈடுபடும் ஆணுக்கு தான் அந்த பெண்ணின் கணவனல்ல என்பது தெரிந்திருந்து ஆனால் அந்த பெண் தான் அந்த ஆணை சட்டபூர்வமாக மணம்புரிந்திருக்கிறேன் என்ற நம்பிக்கையில் சம்மதம் தெரிவித்திருந்தால் அது பாலியல் பலாத்காரமே! (Fourth description to Section 375 IPC)

இதே போல ஒரு ஆண் ஒரு பெண்ணை சட்டபூர்வமாக திருமணம் புரியமலேயே அவர்களுக்குள் சட்டபூர்வமான திருமணம் நடைபெற்றதாக நயவஞ்சகமாக (deceit) அப்பெண்ணை எண்ண வைத்து அவளுடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தாலே அதுவும் பத்து ஆண்டுகள் தண்டனைக்கு ஏதுவான குற்றம் (Section 493 IPC). கவனிக்கவும், இந்தப்பிரிவில் சேர்ந்து வாழுதல் அல்லது உடலுறவு (to cohabit or have sexual intercourse) என்று இருப்பதால் உடலுறவு கட்டாயமல்ல.

ஆக, குற்றவியல் சட்டப்படி இந்த இரு வகையான செயல்களே தண்டிக்கத்தகுந்த குற்றங்கள். உரிமையில் சட்டம் தனிப்பட்ட நபரின் உரிமை மீறப்படுகையில், அதற்கான பாதுகாப்பு அல்லது பரிகாரம் பற்றியது. காதலுற்ற இருவருக்குள் திருமணம் செய்து கொள்வதாக ஒரு ஒப்பந்தம் இருப்பினும், அனைத்து ஒப்பந்தகளும் சட்டப்படி வலியுறுத்தத் தகுந்தவையல்ல. ஒப்பந்தங்களைப் பற்றி ஒப்பந்தச் சட்டமும் (Contract Act) எவ்வாறு ஒப்பந்தங்களை சட்டபூர்வமாக வலியுறுத்துவது என்பது பற்றி ஏற்றதை ஆற்றுதல் சட்டமும் (Specific Relief Act) உள்ளன. இவற்றின்படி ஒரு ஒப்பந்தந்தினை ஒருவர் மீறுகையில், மற்றவர் அதனை மீறும் நபர் கண்டிப்பாக ஒப்பந்தக் கடமையை புரியும்படி நீதிமன்ற தீர்ப்பு மூலம் வலியுறுத்தலாம். அது இயலாத பட்சத்தில் தகுந்த நஷ்ட ஈடு பணமாக பெறலாம். ஆனால், ஒர் ஒப்பந்தம் சட்டப்படி செல்லக்கூடியதென்றால் அதன் மூலம் பெறப்படும் பலனுக்கு விலை கொடுக்கப்படவேண்டும். உதாரணமாக வீட்டினை உங்களுக்கு விற்பதாக ஒருவர் உறுதி கூறுகையில், நீங்கள் அதற்கான விலையை நிர்ணயித்து அவருக்கு கொடுக்க வேண்டும். விலை என்பது சட்டபூர்வமான விலையாக (lawful consideration) இருத்தல் வேண்டும். இங்கு, தன்னை திருமணம் செய்து கொள்வதாக உறுதி கூறுபவருக்கு மற்றவர் கொடுக்கும் விலை என்ன? அன்பு என்று கூறலாம். அன்பும் சில சமயங்களில் சட்டபூர்வமான விலையாகும். ஒரு கணவன் தனது மனைவிக்கு ஒரு சொத்தினை தானமாக (gift) அளிக்கையில் அங்கு அன்பே விலையாக கூறப்படும். ஆனால் அவ்விதமான ஒப்பந்தங்கள் எழுத்தால் எழுதப்பட்டு பதியப்பட்டு (register) இருக்க வேண்டும். இல்லை செல்லாது. மேலும் சம்பந்தப்பட்ட நபர்கள் நெருங்கிய உறவினர்களாக இருத்தல் வேண்டும் (Section 25 Contract Act). எனவே, ஒப்பந்தச் சட்டத்தால் பலன் இல்லை.

ஆனால், சட்டபூர்வமான உரிமை இருந்தாலே பரிகாரம் கோர இயலும் என்பது பழைய சட்டக் கருத்து (ubi jus ibi remedium என்று லத்தீனிலும் where there is a right there is a remedy என்று ஆங்கிலத்திலும் கூறுவார்கள்). ஆனால், உரிமைகள் வரையறுக்கப்பட்டிருந்தாலே, பரிகாரமென்பதால்... சட்டம் எதிர்பார்த்திராத நிகழ்வுகளை பின்னாட்களில் சந்திக்க நேருகையில் பாதிக்கப்படுபவருக்கு நீதி கிடைக்காமல் போனதன் விளைவு, தீங்கியல் சட்டம் (law of torts) என்ற சட்டம் யாராலும் எழுதப்படாமலேயே எந்த சட்ட மன்றத்தாலும் இயற்றப்படாமலேயே முகிழ்த்து இன்று பெரும் சட்டப்பிரிவாக வளர்ந்து நிற்கிறது. இதன் சிறப்பே மாறி வரும் சூழலுக்கு ஏற்ப மேலும் மேலும் வளர்வதுதான். உதாரணமாக, அமைச்சர் தயாநிதி மாறன் ம.தி.மு.க. தலைவர் வைகோ தன்னைப் பற்றி அவதூறாக பேசி மான நஷ்டம் விளைவித்ததாக நஷ்ட ஈடு கேட்டு வழக்கு தொடர்ந்துள்ளது நாம் அறிந்தது. அவமரியாதையாக பேசினால் நஷ்ட ஈடு தர வேண்டும் என்று நமது எந்த சட்டத்திலும் கூறப்படவில்லை. ஆனாலும் தீங்கியல் சட்டப்படி அவதூறாக பேசியவரின் செயலால் மற்றவருக்கு இழப்பு ஏற்ப்பட்டுள்ளது என்றும் அந்த இழப்பிற்கு ஈடாக பணம் தரலாம் என்றும் நீதிமன்றங்கள் பல்வேறு வழக்குகளில் ஏற்கனவே அளித்துள்ள தீர்ப்புகளே இங்கு சட்டம். போபாலில் விஷவாயுவால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் யூனியன் கார்பைடு மீது தாக்கல் செய்த வழக்கும் தீங்கியல் சட்ட அடிப்படையில்தான்.

எனவே காதலில் ஏமாற்றினால் நஷ்ட ஈடு தர வேண்டுமென்று சட்டம் ஏதும் இயற்றவில்லையெனினும், சட்ட ரீதியில் நஷ்ட ஈடு பெற பாதிக்கப்பட்டவருக்கு வழியில்லாமலில்லை. இது வரை இத்தகைய வழக்கினை நான் கேள்விப்பட்டதில்லை. ஆனாலும் ஏற்கனவே கூறியபடி தீங்கியல் சட்டம் நித்தம் வளரும் ஒரு கற்பக தரு (expanding branch of jurisprudence). எனவே, இப்படி ஒரு வழக்கு தொடுக்கப்படுகையில், வழி காட்டும் முன் தீர்ப்புகள் இல்லை எனினும் அடிப்படை கூறுகள் மற்ற தீங்கியல் வழக்குகளோடு ஒத்துப் போகின்றன. உதாரணத்திற்கு ஒரு ஆண் ஒரு பெண்ணை திருமணம் செய்து கொள்வதாக வாக்குறுதியளித்து காதலித்து பின்னர் ஏமாற்றினால், அப்பெண்ணுக்கு ஏற்படும் மன உழைச்சல், அவமானம், பிற திருமண வாய்ப்புகளில் பாதிப்பு மற்றும் காதலுக்காக செய்த செலவு ஆகியவை நஷ்டங்கள். இதனை தகுந்த முறையில் நீதிமன்றத்தில் நிரூபிக்கையில், நஷ்ட ஈடு பெறும் வாய்ப்பு அதிகம் உண்டு என்றே எண்ணுகிறேன். ஆனால், இவ்வாறு வழக்கு தொடுக்கும் வரை செல்லக்கூடிய பெண் யாரேனும் இருக்கிறார்களா என்ன?

‘Advocacy is also an art of impossibility’