முகமது அப்சல், மரணத்தின் விளிம்பில்...

தமிழ் இணைய உலகின் பிரபலங்களுள் ஒருவர் என்று நான் கருதும் ரோசா வசந்த், இவ்வாறு ‘அப்சல் மரண தண்டனை பற்றி’ நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்பதனை எழுத வேண்டுவார் என்று நான் நினைத்துப் பார்த்ததில்லை, அதுவும் நான் அதிகம் கவனம் செலுத்தாத, தெரிந்து கொள்ளாத முகமது அப்சலுக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள மரண தண்டனை குறித்து!

மரண தண்டனை பற்றி சில சமயங்களில் நான் இணையத்தில் எழுதியிருந்தாலும், அது தேவையான ஒன்றா இல்லையா என்ற ஆய்வினை மேற்கொண்டதேயில்லை. ஏனெனில், ஏற்கனவே இதற்காகவே ஏற்ப்படுத்தப்பட்டுள்ள இயக்கங்கள் பல உண்டு. போதுமான அளவிற்கு வாத பிரதிவாதங்களும் நடைபெற்று வருகின்றன. நான் அறிந்தவரை மரண தண்டனையினால் குற்றங்கள் குறையப்போவதில்லை என்று ஆராய்ச்சிகள் தெரிவித்தாலும், பழி வாங்கும் ஆதிமனித பண்பு எனது ஆழ்மனதிலும் குடி கொண்டிருக்கலாம் என்பதால், ஒரு தெளிந்த முடிவிற்கு என்னால் வர முடிந்ததில்லை. எனவே இது குறித்து நான் படிப்பதுமில்லை. சிந்திப்பதுமில்லை!

பொதுவாக ஏதாவது இணையத்தில் சற்று ஆய்ந்து, சிந்தித்து பொறுப்புணர்வுடன் எழுத வேண்டும் என்று நினைத்தாலும் எனது நேரமின்மை காரணமாக எவ்வித ஆய்வினையும் மேற்கொள்ளாமல் எனக்குத் தெரிந்த வரை சிலவற்றை இங்கு கூற முயல்கிறேன்.

தண்டனைகள் மூன்று காரணங்களுக்காக வழங்கப்படுகின்றன. பழிவாங்குவதற்காகவும், தண்டிப்பதற்காகவும் (retributive and punitive), தடுப்பதற்காகவும், எச்சரிப்பதற்காகவும் (preventive and deterrent) மற்றும் திருத்துவதற்காக (reformative). முதலாவது நோக்கம் ஒழிந்து போய் இரண்டாவது பின்னர் மூன்றாவது நோக்கம் வலுப்பட வேண்டும் என்பதே நாகரீகத்தின் வளர்ச்சியாக இருக்க இயலும். ஏனெனில் மூன்றாவது நிலையின் முதிர்ச்சியடைந்த நிலையில் குற்றமானது, கொடுஞ்செயலாக பார்க்கப்படாமல் மன நோயின் வெளிப்பாடாக கருதப்படும் நிலை வரலாம். தற்போதய மனநிலையில் நம்மால் இதனை ஆதரிக்க இயலாது. ஆனால் முன்னூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், ‘அது என்ன உடனடியாக கொன்று விடுவது...கொலையாளி தனது தண்டனையினை அணுஅணுவாக அனுபவிப்பதை பார்த்தால்தான் நிம்மதி’ என்று கழுவேற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். இன்று ஒருவன் எவ்வளவு பெரிய கொலையாளியாக இருப்பினும், அணு அணுவாக சித்திரவதை செய்து கொல்ல வேண்டும் என்று யாரும் வேண்டுகோள் வைப்பதில்லை. மனதில் அவ்வாறு சில சில சமயம் எண்ணங்கள் தோன்றினாலும், நாகரீகமடைந்த சட்டங்கள் அதனை ஏற்றுக் கொள்வதில்லை.

முதலாவது நோக்கமான பழிவாங்குதல் மற்றும் தண்டனைக்குமிடையில் சிறு வேற்றுமை உண்டு. நமது முறைகள் பழி வாங்குதலை விட்டு தண்டனையின் இறுதிக்கட்டத்தில் இருப்பதாகவே நான் எண்ணி வந்தேன். ஆனால், அப்சலுக்கான தண்டனை குறித்து இணையம் முதலான ஊடகங்களில் கருத்தாக எடுத்தாளப்பட்ட ‘தாக்குதலில் இறந்த பதினொரு நபர்களின் உயிருக்கு என்ன பதில்?’ என்ற கேள்வியில் ஆதி நோக்கமான பழிவாங்குதலே மிகுந்திருப்பதை உணர்ந்தேன். இன்று திரு.ரவி ஸ்ரீனிவாஸ் தயவில் என்னை ஆச்சரியப்பட வைத்தது, உச்சநீதிமன்ற நீதிபதிளும் தண்டனைக்கான தங்களது தீர்ப்பில் பழிவாங்கும் நோக்கத்தினையும் முன்னிலைப்படுத்தியிருந்த வரிகள்!

குற்றவியல் வழக்கில் இரு தீர்ப்புகள் உண்டு. முதலில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் மீதான குற்றம் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளதா? என்பதாகும். அவ்வாறு குற்றவாளி என்று தீர்ப்பான பின்னர் அவருக்கான தண்டனை என்ன? என்று கூறுவது அடுத்த கட்ட தீர்ப்பு. உச்ச நீதிமன்ற தீர்ப்பில் ஏதும் குறை காண இயலாது. ஏனெனில் அப்சல் மீதான வழக்கு மதில் மேல் பூனை வழக்கு (border line case). அப்சல் தாக்குதலில் நேரிடையாக பங்கு கொள்ளவில்லையெனினும், சதி திட்டத்தில் ஈடுபட்டு வேண்டிய உதவிகள் செய்தார் என்பதே குற்றச்சாடு. வழக்கினை நிரூபிக்க அவருக்கு எதிராக சந்தர்ப்ப சாட்சிகளே (circumstantial evidence) உள்ளன! முக்கியமாக கைது செய்யப்பட்டதும், குற்றத்தினை ஒத்துக் கொண்டு அவர் அளித்த வாக்குமூலம் (confession). பொதுவாக காவலர்களிடம் அளிக்கும் ஒப்புதல் வாக்குமூலம் செல்லாது எனினும் ‘பொடா’ சட்டத்தின்படி செல்லும். மேலும் நீதிமன்றம் இந்த வாக்குமூலத்தினை அவர் திரும்பப்பெற ஏழு மாத காலம் எடுத்துக் கொண்டார் என்பதை கவனத்தில் கொண்டது. இரண்டாவது அவர் தாக்குதலில் நேரிடையாக ஈடுபட்டு இறந்து போன ஐவரின் உடலினை அடையாளம் காட்டியது மற்றும் அவர் அளித்த ஒப்புதல் வாக்குமூலம் மூலமாக அந்த ஐவர் தாக்குதலுக்கு முன்னர் பதுங்கியிருந்த இடங்களை கண்டுபிடித்தது. இந்த ஆதாரங்களை ஜோடிக்க காவலர்களுக்கு இயலும் எனினும், அவருக்கும் தாக்குதலில் ஈடுபட்டவர்களுக்கும் இருந்த தொடர்பானது இருவருக்கும் இடையே அடிக்கடி நடந்த செல்பேசி உரையாடல்கள் மூலமும், அவரது செல்பேசியை கொலையாளிகளில் ஒருவர் உபயோகப்படுத்தி வந்ததும் அப்சலுக்கு எதிரான வலுவான கூறுகள். இந்திய நாட்டின் மீதான் போர் தொடுத்தது உட்பட அனைத்து குற்றங்களுக்காகவும் முகமது அப்சல் குற்றவாளி என்று தீர்க்கப்படுவதும், தண்டிக்கப்படுவதும் சட்டரீதியில் தவறான செயல் அல்ல!

ஆனால் தண்டனைக்கான் காரணங்களை முன் வைக்கும் உச்சநீதிமன்றம் முதலாவதாக கூறுவதான, ‘குற்றவாளிக்கு மரண தண்டனை அளிப்பதின் மூலமே சமுதாயத்தின் பொதுவான மனநிலையினை திருப்திப்படுத்த இயலும் (the collective conscience of the society will only be satisfied if the capital punishment is awarded to the offender)’ என்பது அபாயகரமான ஒரு போக்கு என்பது எனது பணிவான கருத்து. இரண்டாவதாக கூறும் ‘சதியில் ஈடுபட்ட குற்றவாளிக்கு மரண தண்டனை அளிப்பதே, நாட்டின் இறையாண்மைக்கு விடப்பட்ட சவாலுக்கு தகுந்த பதிலடியாக இருக்கும் (The challenge to the unity, integrity and sovereignty of India by these acts of terrorists and conspirators, can only be compensated by giving the maximum punishment)’ என்பதும் தகுந்த காரணமில்லை என்றே நான் கருதுகிறேன். ஆனால் இறுதியில் அளித்துள்ள ‘ஏற்கனவே சரணடைந்துள்ள ஒரு போராளி மீண்டும் நாட்டுக்கு எதிரான துரோகச் செயல்களில் ஈடுபடுவதினால், சமுதாயத்தினை சீர்குலைக்கும் ஒரு சக்தியாக கருதி அவர் வாழ்வு முடிக்கப்படவேண்டும்’ என்ற காரணமே சரியானதாக இருக்க இயலும் என எண்ணுகிறேன். எனெனில் முதலிரண்டு காரணங்களிலும் பழிவாங்குதலே வெளிப்படுகிறது. மூன்றாவது காரணமே தடுத்தல் மற்றும் எச்சரித்தல் வகையில் வருகிறது. திருத்துதலுக்கு மரண தண்டனையில் வாய்ப்பில்லை!

இறந்தவர்களின் குடும்பங்களுக்கு என்ன பதில்? என்று கேட்பவர்கள் நமது நாட்டின் சட்டமுறைகளை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இங்கு எந்த தனிமனிதனுக்கு எதிரான குற்ற செயலானது சமுதாயத்திற்கு எதிரானது என்று கருதப்படுகிறது. எனவே குற்றவாளியின் மீது வழக்கு தொடர்ந்து தகுந்த தண்டனையினை பெற்றுத் தருவது அரசின் வேலை. அரசு அவ்வாறு வழக்கு தொடர்கையில் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் பங்கு அதில் மிக மிக குறைவு. நீதிமன்றம் தண்டனை அளித்த பின்னர் அதனை குறைக்க, ரத்து செய்யக் கூட அரசுக்கு அதிகாரம் உள்ளது. இதுவே நாகரீகமான முறையாக இருக்கக் கூடும் என்பது எனது கருத்து. ஏனெனில், ஆயிரக்கணக்கானோர் துரதிஷ்டமான முறையில் தினமும் இறக்கிறார்கள். இறந்தவருக்கு உயிர் கொடுக்க யாரிடமும் சக்தியில்லை. ஆனால், பிறர் அல்லது அரசின் மெத்தன போக்கினால் உயிரிழக்க நேரிடுகையில் போதுமான பண உதவியே தகுந்த நஷ்ட ஈடாக இருக்க இயலுமே தவிர குற்றவாளியின் உயிரினை எடுப்பதினால் வரும் மனநிம்மதிக்கு வழிவகுப்பது தகுந்த நாகரீகமாகாது. இல்லையெனில், ‘என் மகனை கொன்றவனை நானே கழுத்தை நெறித்து கொன்றால்தான் எனக்கு மன நிம்மதி’ என்றால் அதையும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டியதுதான். மோட்டர் வாகன விபத்துகளில் இறந்த பிள்ளைகளின் பெற்றோர்களை கேட்டுப்பாருங்கள்...’அவனை கிழே போட்டு நான் மோட்டாரை அவன் மீது ஏற்றினால்தான் நிம்மதி’ என்பார்கள். எனவே இறந்தவர்களின் உயிரினை தண்டனைக்காக கணக்கிலெடுப்பது தகுந்த நாகரீகமாகாது என்ற எனது கருத்தானது இன்றைய நிலையில் ஏற்றுக் கொள்ளப்படவில்லையெனினும், வருங்காலத்தில் ஏற்றுக் கொள்ளப்படும் என்றே நினைக்கிறேன்!

பொதுவாக குற்றம் ஐயமின்றி நிரூபிக்கப்பட்டால்தான் குற்றவாளி என்று தீர்க்க முடியும். ஆயினும், சில சமயங்களில் மனதிற்குள் சின்னதாக ஒரு ஐயப்பாடு இருக்க வாய்ப்புண்டு. அவ்விதமான நிலைகளில் மரண தண்டனை தவிர்க்கப்பட வேண்டும். மேலும் பழிவாங்குதல் மற்றும் தண்டனை அல்லாமல் தடுத்தல் அல்லது எச்சரித்தல் போன்ற காரணங்களுக்காவே மரண தண்டனைகள் வழங்கப்பட வேண்டும் என்றே நான் கருதுகிறேன். இல்லை, அனைவரையும் போட்டுத் தள்ள வேண்டுமென்றால், வருமான வரி ஏய்ப்பு, பத்திர பதிவில் சொத்து மதிப்பினை குறைத்துக் காட்டி முத்திரைக் கட்டண ஏய்ப்பு போன்ற வெள்ளை காலர் குற்றங்களுக்கும் மரண தண்டனை அளிக்கப்பட வேண்டும். வரி கட்டுபவர்கள் ஒழுங்காக அதை கட்டி அரசிடம் போதுமான பணமிருந்திருந்தால், எல்லையில் பாதுகாப்பினை பலப்படுத்தியிருக்கலாம். அப்சல் அந்தப்பக்கம் உள்ள காஷ்மீரத்துக்கு ஓடிச்சென்று பயிற்சி எடுத்து பின்னர் திரும்புவதை தடுத்திருக்கலாம் அல்லது தில்லியில் கொசு மருந்தாவது கூட கொஞ்சம் அடித்திருக்கலாம்...ஆக வெள்ளை காலர் குற்றங்களாலும் மரணங்கள் நிகழ்கின்றன, ஏன் பின்னர் பாகுபாடு?

மதுரை
06.10.06


பி.கு: அப்சல் மீதான குற்றச்சாட்டுகளில் ஒன்று நாட்டிற்கு எதிராக போர் தொடுத்தது. பாராளுமன்ற தாக்குதல் நாட்டிற்கு எதிரான போரா? என்றும் ஒரு வாதம் நடைபெற்றது. அது போர்தான் எனவும் அதற்காக தனியே அவருக்கு யுள்தண்டனையும் விதிக்கப்பட்டுள்ளது. வாதாடிய ராம் ஜேத்மலானி ஒரு போடு போட்டார்...’அப்படியென்றால் அப்சலும் மற்றவர்களும் போர் கைதிகளாக கருதப்பட்டு, சாதாரண நீதிமன்றங்களில் அவர்களின் வழக்கு நடைபெற்றிருக்கக்கூடாது’ என்று. இது எப்படி இருக்கு?

இந்தியாவில் கடந்த இருபது ஆண்டுகளில் அளிக்கப்பட்டுள்ள மரண தண்டனைகளில் குற்றவாளிகள் மற்றும் கொலை செய்யப்பட்டவர்களின் விபரங்கள் எங்கு கிடைக்கும். அதில் ஒரு வேதனையான உண்மையிருக்கலாம் என்பது எனது அனுமானம்.