விரலிடுக்கில் நழுவும் தருணங்கள்...

திருநெல்வேலியில் எனது சீனியராக இருந்த வழக்குரைஞர், தனது நண்பர் ஒருவரின் கதையை கூறினார். நண்பருடைய தலையில் ஏதோ காயம் இருக்க, 'என்ன அது?' என்று கேட்டாரம். நண்பர் 'இன்று காலையில் தவறுதலாக சுத்தியலால் தலையில் அடித்துக் கொண்டேன்' என்றாராம். 'சுத்தியலால் எப்படியப்பா தலையில் அடித்துக் கொண்டாய்?' என்று கேட்க, நண்பர் பெரிதாகச் சிரித்து 'பல வருடங்களுக்கு முன் நிகழ்ந்த ஒரு நிகழ்ச்சி எதிர்பாராமல் நினைவுக்கு வந்தது. எத்தனை பெரிய முட்டாள் நான் என்று நினைத்து, என்னையறியாமல் கையில் இருந்த சுத்தியால் தலையில் அடித்துக் கொண்டேன்' என்றாராம்.

நடந்தது வேறொன்றுமில்லை. ஒரு நாள் இரவு நண்பர் ஒரு பெண்ணுக்கு தனது வீட்டில் தங்க இடம் கொடுக்க நேர்ந்ததாம். அந்தப் பெண்ணை தனது அறையில் படுக்கச் சொல்லி நண்பர் முன்னறையில் சோபாவில் படுத்தாராம். நண்பர் கண்ணயரும் நேரம் அந்தப் பெண் வந்து, 'உங்களுக்கு இங்கு சிரமாயிருக்கிறதென்றால் உள்ளறையிலேயே வந்து படுக்கலாம்' என்றாராம். நண்பர் அப்பாவியாக, 'இல்லை எனக்கு இங்கேயே வசதியாக இருக்கிறது. நீங்கள் கவலைப்பட வேண்டாம்' என்றாராம். பல வருடங்கள் கழித்து எதோச்சையாகத்தான் நண்பருக்கு அந்தப் பெண் கேட்டதன் பொருள் விளங்கியிருக்கிறது. துரதிஷ்டவசமாக கையில் ஒரு சுத்தியல் இருக்க தன்னையறியாமல் தலையில் அடித்துக் கொண்டாராம். தலையில் உள்ள காயத்திற்காக காரணத்தைக் கூறிய நண்பர், "I was alert on that day but not artistically alert" என்று முடித்தாராம்.

எனக்கும் கூட சுஜாதாவின் கணேஷ், வசந்த் கதைகள், பெரிமேஸன் கதைகள் போன்றவற்றை படிக்கும் பொழுதும் திரைப்படங்கள் சிலவற்றை காணும் பொழுதும் 'ஹ¥ம், கதைகளிலும், படங்களிலும்தான் இப்படி 'damsel in distress' எல்லாம் சாத்தியம். நமக்கெல்லாம் வாய்க்கது இப்படியொரு சந்தர்ப்பம்' என அங்கலாய்த்துக் கொள்வேன். ஆனால் சிந்தித்துப் பார்த்தால், கடவுள் அப்படியெல்லாம் நம்மை காய விடுவதில்லை என்பது புரிகிறது. சந்தர்ப்பங்களைத் தருகிறார். 'பேக்கு' மாதிரி நாம்தான் அதை பிடிக்க மறந்து புலம்புகிறோம்.

சென்னையில் பணியாற்றுகையில் அலுவலக வரவேற்பறையில் காலைப் பொழுதிலேயே தயக்கத்துடன் வந்து நின்ற அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்ததுமே நினைத்து விட்டேன், இன்று நாள் நன்றாக இருக்கப் போகிறதென! அந்தப் பெண்ணை உள்ளே அழைத்த சீனியர், என்றுமில்லாத நாளாக ஆங்கிலத்திற்கு மாறினார். அந்தப் பெண்ணின் தாய், தந்தை அயர்லாந்தில் இருக்க அவர் சென்னையில் தனியே தங்கியிருக்கிறாராம். அவளது தந்தை ஒருவரிடம் பணம் கடன் கொடுத்திருக்க அவர் தரும் வட்டி இந்த பெண்ணுக்கு செலவுக்கு போதுமானதாக இருந்தது. தற்பொழுது கடன் வாங்கியவர் ஏதோ தகறாறு செய்ய, பிரச்னையை சமரசமாக தீர்க்க அந்தப் பெண்ணுடன் நான் சென்று அதை முடிக்குமாறு கூறினார். கரும்பு தின்ன கூலியா என்று உண்மையிலேயே நினைத்தேன்.

அடுத்த மூன்று நாட்களும் அந்தப் பெண்ணுடன் காலையில் நான் ஆட்டோவில் பயணித்து சம்பந்தப்பட்டவர்களை பார்ப்பதும், பிரச்னையை பேசுவதும் எவ்வாறு சமரசம் செய்வது என்பதிலேயே கழிந்தது. அந்நாட்களில் எனக்கும் சீனியருக்குமிடையே கூட கனத்த இறுக்கம் நிலவியது. அலுவலகத்தில் வேறு யார் கண்ணிலும் கூட அந்தப் பெண் படாத வண்ணம் கவனமாக இருந்தேன். 'ஐ, டேய்...மச்சண்டா உனக்கு' என்ற வார்த்தைகளைக் கேட்க வெட்கமாக இருந்தது. மும்பையிலென்றால் சாதாரணம். சென்னை தரத்திற்கு அந்தப் பெண் பேரழகு!

அவர்களது தந்தை கர்நாடகத்தை சேர்ந்தவர். மருத்துவர். அம்மா, ஐயர்லாந்தை சேர்ந்தவர். அங்கேயே பிறந்து வளர்ந்த அந்தப் பெண் படிப்பதற்காக இங்கு வந்திருந்தார். பெண்கள் விடுதிகளில் இடம் கிடைக்காதலால் தனியாக வீடு எடுத்து தங்கியிருந்தார். மூன்று நாட்களில், தன்னைப் பற்றிய விபரங்கள் பலவற்றையும் பகிர்ந்து கொள்ளுமளவுக்கு நெருக்கமானார். அதீத மயக்கத்தில் நானும் எனக்குத் தெரிந்த தமிழர் பெருமை, தொன்மை, நாட்டுப்புற பாடல்கள் என அப்போதுதான் ஓரளவுக்கு பேச வந்திருந்த ஆங்கிலத்தில் வெளுத்து வாங்கினேன். அவ்வப்பொழுது அவரை கொஞ்சம் கேலி செய்து சிரிப்பு மூட்டவும் மறக்கவில்லை. ஆனால் அதற்குள் பிரச்னையும் எளிதில் முடிய எனக்குள் ஒரு சின்ன வருத்தம். அதை விட வருத்தம் அப்போதுதான் எனக்கு திருமணமாகியிருந்தது. சே! எனக்கு அவசரம் என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

மனைவியின் முகம் கண் முன்னேயே இருந்தாலும், சும்மா பேசத்தானே செய்கிறோம் என்று மனதை தேற்றிக் கொள்வேன். எல்லாம் முடிந்து நாங்கள் பயணித்த ஆட்டோ ஏறக்குறைய அலுவலகத்தை நெருங்கிய பொழுதுதான், டிரைவர் பின்னே திரும்பி, 'சார், இந்த அம்மா சினிமால நடிக்கறவங்கதானே' என்றார். நான் 'சேச்சே' எனவும் அந்தப் பெண் என்னிடம் கிசுகிசுப்பாக, 'என்ன சொன்னார் டிரைவர்' என்று மீண்டும் மீண்டும் கேட்டார். நான் டிரைவர் கேட்டதைக் கூறியதும் பெரிதாகச் சிரித்து 'உண்மைதான்' எனவும் எனக்கு பெரிய ஆச்சரியமாகப் போனது. அதற்குள் டிரைவரே, 'அப்படித்தானே சார், மணிரத்னம் படம்... இதயத்தை திருடாதேன்னு பெயர்' என்றார். உடனே எனக்கு பொறி தட்டியது. நான் கல்லூரி முடித்த காலத்தில் வெளியானது. ஆனால் அதை நான் பார்த்ததில்லை. அதன் கதாநாயகியும் தெரியாது.....

'எனக்கு ஏன் விடுதியில் இடம் கிடைக்கவில்லை என்று புரிகிறதா?' என்று அவர் கேட்டது என் காதில் விழவில்லை. ஆஹா, சுஜாதா கதை நடக்கிறது..... நான் வசந்த்....என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கையிலேயே எனது அலுவலகமும் வந்து விட்டது. 2500ரூபாய்க்கு ஒரு காசோலையை என்னிடம் திணித்தபடி என் சீனியரிடம் 'என்னை அவருடன் அனுப்பியதற்காக' நன்றி தெரிவித்தவாறே விடைபெற்றுச் சென்றார். அத்தோடு முடிந்தது எனக்கு வாய்த்த ஒரே சந்தர்ப்பம்!


நீதி: அலர்ட்டாக இருப்பது மட்டுமே நிம்மதி...ஹூம்!